Is het een jaar geleden of was het gisteren? Inmiddels is het vandaag precies één jaar geleden maar het voelt als de dag van gisteren. De geboorte van ons eerste kindje, de tweede liefde van mijn leven, Niels. Het gelukkigste en tegelijkertijd het verdrietigste moment van mijn leven.
Een fase in ons leven die begon met twee intens gelukkige mensen, er verscheen een tweede streepje, we worden papa en mama! Een klein mensje, ons kleine mensje, was in de maak, ongelofelijk maar waar. Bij elke controle zagen we dit mensje groeien, voelde we onze trots groeien en voelde alle toekomstplannen echter. Hij deed het geweldig en niets stond het grote geluk van ons nieuwe gezinnetje in de weg. Ja hij, want we kregen een zoon! De weken vlogen voorbij en iedere beweging van mijn kleintje was als een geluksmomentje. Nog even en dan zouden we elkaar ontmoeten.
Vandaag hadden we onze eerste ontmoeting in 3D, een ervaring die je niet mocht missen hoorden we van velen. En ze hadden gelijk! Hebben wij dat gemaakt? Ondanks de arm voor z’n gezichtje zagen we een neusje, een mondje, vingertjes en alles zo volmaakt. Maar hij was toch ook wat klein voor 28 weken en ook de hoeveelheid vruchtwater was niet optimaal… Dit kon niet waar zijn, bij de 20 weken echo was alles perfect, maar dan ook perfect in orde!
In de weken daarna volgde controle op controle en ging ook mijn bloeddruk omhoog. Toch gingen we goed, de testresultaten waren positief en Niels groeide op zijn eigen lijntje door. Kerst 2014, daar lag ik dan, vol goede moed in mijn glitterkerstjurk in een ziekenhuis bed. Deze injecties zouden helpen om zijn longetjes te rijpen en zijn kansen bij een onvermijdelijke vroeggeboorte te vergroten. We vierden oud en nieuw en hadden maar één wens voor 2015.
En toen werd het stil, te stil. Dat beeld op de echo zal ik nooit meer vergeten, mijn ergste nachtmerrie was werkelijkheid geworden. Dit kon niet waar zijn, hoe kon dit gebeuren, nee het is gewoon niet waar! Maar het beeld loog niet. De ergste nacht uit ons leven ging voorbij en ’s morgens was het tijd om de bevalling in gang te zetten.
Waar ik eerst van mening was dat een natuurlijke bevalling in deze situatie het meest onmenselijke was wat je een zwangere vrouw kon aan doen, ben ik nu ontzettend dankbaar. Dankbaar dat ik mijn kindje zelf op deze wereld heb mogen zetten. Ook nu waren Rens en ik een team, een top-team net als in de afgelopen periode. En 2,5 dag later werd Niels, onze prachtige zoon geboren. En wast is hij mooi, hij is zo ontzettend mooi…
Boetie buikjes & baby's 